Modlitwy

Modlitwa wstępna

P.     W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
W.    Amen.
P.     Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca Twych wiernych.
W.    I zapal w nich ogień Twojej miłości.
P.     Ześlij Ducha Twego, a powstanie życie.
W.    I odnowisz oblicze ziemi.

P.     Módlmy się:

Boże, Ty mocą Swego Ducha uświęciłeś arcybiskupa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, wezwałeś go do posługi kapłańskiej udzielając mu daru miłości miłosiernej i przez niego ubogaciłeś Kościół nową rodziną zakonną, spraw abyśmy za jego wstawiennictwem, otrzymali dary, o które Cię pokornie prosimy. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

„Jakkolwiek nie dane mi było ani razu w życiu pocieszać się owocami prac i usiłowań moich, nigdy jednak nie straciłem w duszy tej błogiej otuchy, że jakikolwiek wypadnie o mej działalności sąd ludzki, Sędzia przedwieczny, co zwiastował z Nieba pokój ludziom dobrej woli, gdy mnie zawezwie przed swój trybunał, wyrozumiałym być raczy nawet na popełnione w dobrej wierze błędy.”

  św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Pierwszego Listu św. Jana Apostoła
   
   

   Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec; zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi; i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, bo nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. My jesteśmy z Boga. Ten, który zna Boga, słucha nas. Kto nie jest z Boga, nas nie słucha. W ten sposób poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu.
   
   

2.  Z „Konferencji o powołaniu” św. Z. Sz. Felińskiego
    

   W naszym duchowym organizmie jest w duszy wyryty obraz Boży. Stanowi on niezmienną i wiecznotrwałą opokę. Wprawdzie może być zabrudzony grzechem, ale nawet w takim stanie nigdy nie może być zniszczony, ani zmieniony w swej treści. Przyzna to nawet największy grzesznik (…). Gdy tylko spojrzy w głębię własnego sumienia i dotrze aż do jego dna, wtedy dotknie tej Bożej opoki i zrozumie, że nosi w sobie obraz samego Stwórcy. To dotknięcie jakby samego Boga, pobudza jego ducha, daje impuls życiu wewnętrznemu.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:
Boże, Ojcze nasz, przeniknij nas mocą swej łaski, pomnażaj miłość w sercach naszych i daj, abyśmy przy najgłębszej pokorze zachowywali nieograniczoną ufność w pomoc i miłosierdzie Twoje za wzorem św. Zygmunta Szczęsnego. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

„Dążenie do doskonałości właściwej swemu stanowi, nie jest dla kapłana rzeczą dowolną, przedmiotem większej, lub mniejszej zasługi, ale jest ścisłym obowiązkiem, koniecznym warunkiem powołania, gdyż nie doszedłszy do tego stopnia, niepodobna jest wywiązać się należycie z przyjętych na siebie obowiązków.”

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
   
   

   Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga. On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Zdrowe zasady, któreś posłyszał ode mnie, mniej za wzorzec w wierze i miłości w Chrystusie Jezusie! Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka.
   
   

2. Z „Konferencji o powołaniu” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego
   
   

   Pan powierza nam zaszczytne posłannictwo współpracowania ze sobą w dziele odkupienia. W tym celu wymaga wykonywania różnych posług, stosownie do słów św. Pawła: „Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego (…) On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posług celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego (…) A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości” (Ef 4,7. 11-13. 1-2.)
   W tych krótkich słowach zawiera się zasadnicza treść powołania. Jego celem jest wykonywanie świętych czynności dla budowania Ciała Chrystusowego. Innymi słowami – uświęcanie dusz ludzkich i budowanie w nich żywego Kościoła na ziemi. Ta praca wymaga ogromnej gorliwości, cierpliwości i wytrwałości, tak, aby dzięki tej posłudze wykonywanej przez powołanie do tego narzędzia [kapłanów], ludzie mogli utworzyć jedną wspólnotę wiary i poznania Syna Bożego.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:
Wszechmogący Boże, przyjmij naszą modlitwę i rozpal w nas ducha Twojej miłości, abyśmy za przykładem św. Zygmunta Szczęsnego szukali tylko chwały Bożej i dobra Ludu Bożego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

„Oczyśćmy serca i nauczmy się kochać Boga i dla Boga, gdyż inaczej będzie to pożądliwość, a nie miłość”

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
   
   Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych. Przestrzegajcie gościnności.
   
   
2. Z „Listów ascetycznych” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego
   
   

   Słyszeliście, że miłość żadnego stworzenia nie powinna nas oddzielić od miłości Boga. Z tego jednak nie wynika, abyśmy nie mogli kochać naszych bliźnich. Przeciwnie, Pan Jezus nazywa przykazanie miłości bliźniego drugim największym przykazaniem Bożym, a święty Jan stwierdził; „Jeśliby ktoś mówił miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4, 20)
   Także dekalog nie mówi: „kochaj jedynie Boga”, ale kochaj Boga nade wszystko, a bliźniego swego jak siebie samego. I choć powinniśmy być gotowi poświęcić wszystko dla miłości Boga, to także, i to pod utratą zbawienia, mamy kochać naszych bliźnich. Powiedziano bowiem: „My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci” (1 J 3, 14).
   
   

„Powinniśmy się modlić z wiarą, że Bóg jest w możności uczynić wszystko, o co Go należycie prosimy, jeśli z naszej strony zostaną wypełnione wszystkie warunki dobrej modlitwy”

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
   
   Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu. Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością i proście za wszystkich świętych i za mnie, aby dane mi było słowo, gdy usta moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia tajemnicy Ewangelii, dla której sprawuję poselstwo jako więzień, ażebym jawnie ją wypowiedział, tak jak winienem. 
   
   
2. Z „Listów ascetycznych” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego
   
   Skoro pragniemy otrzymać Bożą pomoc, która jest darem Jego łaski, a Bóg nie ma obowiązku nam jej udzielać, powinniśmy i to koniecznie prosić o nią (…) Pan czeka, abyśmy Go wzywali i prosili o pomoc. Gdy taka prośba płynie z głębi szczerego serca, wtedy Bóg chętnie przybywa z pomocą swej łaski. W tym wzywaniu pomocy wyraża się nie tylko pragnienie uzyskania Bożego wsparcia, ale także pokorne przyznanie się do własnej bezsiły (…) w Imię Zbawiciela godzi się prosić Boga o zmiłowanie i tylko taka modlitwa jest przyjęta przez Ojca Niebieskiego (…). Kto wreszcie patrząc na cuda mądrości, potęgi i łaskawości Stworzyciela, nie uczci Go hymnem uwielbienia?
   Zbawiciel, choć czyni cuda własną mocą, jednak dla przykładu zawsze dziękuje Ojcu Niebieskiemu i uwielbia Go nieprzerwanie (…). Chwalić Boga i przebywać z Nim – to stanowi źródło radości świętych. Nawet nie podobna sobie wyobrazić, by myśli i serca nie były w ciągłym kontakcie z tym kogo kochamy, bo „gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6, 21).

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Boże, który ubogaciłeś św. Zygmunta Szczęsnego darem głębokiej modlitwy, przenikniętej miłością, spraw, abyśmy w modlitwie rozważając zbawcze tajemnice Twojego Syna, mogli dostąpić chwały nieba. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

„Pokora jest to jasne, głębokie i całkiem zgodna z prawdą poznanie samego siebie jako istoty stworzonej, upadłej i obarczonej własnymi grzechami, która tak istnienie, jako też odkupienie i co ma w sobie dobrego, zawdzięcza jedynie łasce Bożej.”

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian

    

   Dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich! To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej
   
   
2. Z „Listów ascetycznych” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego

    

   Koniecznym warunkiem miłości Bożej jest poświęcenie Mu serca, umysłu
   i woli, czyli innymi słowami, całkowite zaparcie się samego siebie i tak doskonałe zatopienie się w Bogu, by kochać tylko, co On kocha, sądzić jak On sądzi i czynić to, co On chce, abyśmy czynili. Lecz co stanowi postawę tego zupełnego zaparcia się? (…) Skoro pycha jest korzeniem
   i pierwiastkiem buntu, to korzeniem zaparcia się jest jedynie i wyłącznie pokora. Pokora jest matką miłości, podobnie jak pycha jest matką nienawiści. Nie należy sądzić, by zdobycie pokory było heroicznym wysiłkiem naszego ducha. To prawda, że praktykowanie pokory jest często uciążliwe, ponieważ krzyżuje naszą naturę więcej, niż inne cnoty. Jednak pokora rozumiana jako uczucie wewnętrzne, jako dyspozycja duszy – jest łatwa do praktykowania. Pokora to nic innego, jak słuszne ocenianie własnej wartości (…) Dość bowiem uznać, że wszystko dobro, które w nas się znajduje pochodzi od Boga.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Wszechmogący, wieczny Boże, udziel nam ducha pokory, abyśmy naśladując uniżenie Najświętszej Dziewicy, Matki Twojego Syna, wzorem św. Zygmunta Szczęsnego pokornie służyli naszym siostrom i braciom. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

„Niepokalana Panienko Święta, którą Aniołów chór wielbi w niebie, oto ma dusza czcią Twą przejęta, pragnie na ziemi uwielbiać Ciebie.”

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Księgi Przysłów

    

   To mówi Mądrość Boża; Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, przed swymi czynami, od dawna; od wieków jestem stworzona, od początku, nim ziemia powstała. Jestem zrodzona, gdy jeszcze bezmiar wód nie istniał ani źródła, co wodą tryskają, i zanim góry stanęły. Poczęta jestem przed pagórkami, nim ziemię i pola uczynił, początek pyłu na ziemi. Gdy niebo umacniał, z Nim byłam, gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód, gdy 
   w górze utwierdzał obłoki, gdy źródła wielkie otchłani umacniał, gdy morzu stawiał granice, by wody z brzegów nie wyszły, gdy kreślił fundamenty pod ziemię. Ja byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim.
   
   
2. Z „Okólnika do duchowieństwa i wiernych o nabożeństwie majowym” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego

    

   Maryja jest naszym wspomożeniem, Maryja naszą pocieszycielką, Maryja naszą ucieczką, Maryja gwiazdą naszą wśród tego morza pełnego nawałnic, jakim jest to życie doczesne. Jej przeto imienia wzywać, do Niej się uciekać we wszystkich potrzebach duszy i ciała, to nie tylko obowiązek, ale przede wszystkim konieczna potrzeba. Kto Maryi godnie będzie cześć oddawał, ten będzie zbawiony, jak zapewnia
   św. Bonawentura. O zaiste przez Maryję, drugą niewinną i przeczystą Ewę, przyszło zbawienie dla świata, wcielony Syn Boży. Matyja – jak mówi
   św. Bernard – znaczy Gwiazda morska. Bo jak gwiazda wydaje światło bez uszczerbku dla siebie, tak Maryja porodziła Syna pozostając dziewicą. Jest Ona Gwiazdą zrodzoną z Jakuba, a Jej promień oświeca cały świat, przenikając swym blaskiem niebo i ziemię (…) Za Nią idąc nie zbłądzisz, Jej wzywając nie staniesz się łupem rozpaczy. Gdy Ona poda ci rękę, nie upadniesz, gdy cię zasłoni, nie ulękniesz się; gdy będzie cię prowadzić nie odczujesz zmęczenia; gdy będzie ci łaskawą, osiągniesz swój cel i sam doznasz na sobie, że Maryja prawdziwie jest Gwiazdą.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Matko Boga i Matko nasza, prowadź i wspieraj nas w tej walce życia, abyśmy przez Ciebie i z Tobą znaleźli się kiedyś u stóp Syna Twojego i na wieki trwali w tej Waszej społeczności. Amen.

„Skoro wiadomość o mojej prekonizacji nadeszła z Rzymu (…) postanowiłem przede wszystkim błagać Ducha Świętego o światło i siłę, i w tym celu odprawiłem czterodniowe rekolekcje. W ciągu modłów i rozmyślań najsilniej przemawiały do mnie słowa Zbawiciela: «Ja jestem Prawdą»”.

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan

    

   Odważyliśmy się w Bogu naszym głosić Ewangelię Bożą wam, pośród wielkiego utrapienia. Upominanie zaś nasze nie pochodzi z błędu ani z nieczystej pobudki, ani z podstępu, lecz jak przez Boga zostaliśmy uznani za godnych powierzenia nam Ewangelii, tak głosimy ją, aby się podobać nie ludziom, ale Bogu, który bada nasze serca. Nigdy przecież nie posługiwaliśmy się pochlebstwem w mowie – jak wiecie – ani też nie kierowaliśmy się ukrytą chciwością, czego Bóg jest świadkiem, nie szukając ludzkiej chwały ani pośród was, ani pośród innych. A jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być dla was ciężarem, my jednak stanęliśmy pośród was pełni skromności, jak matka troskliwie opiekująca się swoimi dziećmi. Będąc tak pełni życzliwości dla was, chcieliśmy wam dać nie tylko naukę Bożą, lecz nadto dusze nasze, tak bowiem staliście się nam drodzy.
   
   
2. Z pism św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego

    

   „Szczęśliwy jestem, że Bóg … raczył mię powołać na swego sługę”. „Nie proszę przeto Pana Boga, aby to lub owo zrządził, ale żeby wszystko to, co zrządzić raczy miało dla mnie taki urok i powab, dlatego tylko, że to jest wola Jego, żebym pokusy nawet nie miał czego innego pragnąć”. „Zdałem się zupełnie Opatrzności i pewny jestem, że to co Pan zrządzi będzie najlepsze”.
   „Bóg zawsze prowadzi Kościół swój (…) i klęski, które Opatrzność dopuszcza na niego, podnoszę do i czynią świętszym (…) Kościół zawsze zjednoczony z Oblubieńcem Niebieskim zajmuje się prawdami wiecznymi (…) Tylko wtedy jesteśmy silni, gdy jesteśmy umocnieni w Kościele”.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Wszechmogący Boże, który w swoim miłosierdziu wybrałeś św. Zygmunta Szczęsnego i ustanowiłeś go pasterzem swojego ludu, aby niósł dobrą nowinę o Jezusie, spraw abyśmy czerpali światło nauki, którą głosił i naśladowali jego gorącą miłość Prawdy – Jezusa Chrystusa. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

„Jako dzieciom Maryi zalecam wami miłość do Matki Niebieskiej i Orędowniczki waszej. Pod Jej opieką powstało i rozszerzyło się wasze zgromadzenie. Także czcijcie świętego Józefa Oblubieńca Maryi, którego wstawiennictwu tyle już zawdzięczacie. Pan Jezus was poślubił, Maryja was do Niego doprowadziła, a św. Józef dając wam przykład czystości stoi na straży tego związku mistycznego”.

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. Vita Consecrata – Posynodalna Adhortacja Apostolska Ojca Świętego Jana Pawła II
   Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca  udzielonym Jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo – stają się w pewien swoisty i trwały sposób «widziane» w świecie, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy Królestwa Bożego, które już obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie.
   Życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ «wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego» oraz dążenie całego Kościoła – Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem.
   
   
2. Z „Listów ascetycznych” św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego
   „Przy wyborze stanu zawsze należy pamiętać, iż osoba pragnąca poświęcić się na wyłączną służbę Bogu, koniecznie powinna miłować modlitwę, umartwienie i miłosierdzie, jeśli pragnie wiernie wypełnić obowiązki wynikające z powołania (…) Dokładne zrozumienie zasadniczej cnoty (charyzmatu) każdego zgromadzenia, stanowi także konieczny warunek danego powołania.
   Nie można bowiem poświęcić się temu, czego się nie zna i nie kocha nad życie (…) Wreszcie, w zgromadzeniach, które oddają się posłudze bliźnim, cnotą konieczną staje się gorliwość apostolska o zbawienie dusz.
   Ponieważ w Regule Waszej powiedziano, że Rodzina Maryi służy bliźnim, zwłaszcza ubogim, dlatego, oprócz gorliwości o zbawienie wszystkich bliźnich, z którymi Opatrzność Was zetknie, szczególnie powinnyście kochać ludzi biednych. I to nie tylko dlatego, że są opuszczeni, albo pozbawieni środków do oświecenia światłem wiary, lecz z tego jeszcze powodu, że to jest wasz szczególny charyzmat – wymaganie Boże.
   Już sama nazwa Waszego Zgromadzenia sugeruje i przypomina ten obowiązek. Jeśli nazywacie się Rodziną Maryi, to pierwszą Waszą powinnością jest troska o los Jej rodziny. A kto to byli domownicy i krewni Maryi? Rodzinę według ciała, stanowili ludzie ubodzy i prości. I Wy także macie szukać domowników między ludźmi ubogimi i prostymi.
   Im kto biedniejszy, im więcej opuszczony, tym bliższy powinien być sercu Waszemu, bo taki człowiek najbliższy jest Sercu Maryi. I choć każde apostolstwo jest pracą miłą Jezusowi i Maryi, jednak najmilszą jest służba tym, którzy znajdują się w największym niebezpieczeństwie. Do tej grupy należą wpierw dzieci pozbawione czujnej i bogobojnej opieki. One z powodu braku doświadczenia i wrażliwości najłatwiej ulegają zgorszeniu. Następnie ludzie dotknięci nędzą kalectwa lub nieuleczalnej choroby.
   Do najbardziej zagrożonych należą ludzie chorzy, którzy znajdują się w obliczu śmierci. Jeśli braknie im okazji, by pojednać się z Bogiem, nigdy już naprawić tego nie zdołają. Te trzy kategorie nędzy moralnej i fizycznej, powinny budzić najgłębszą litość w waszych sercach, a udzielanie im skutecznej pomocy, ma być główną Waszą troską.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Spraw, Boże, aby powołani do naśladowania Twojego Syna na drodze rad ewangelicznych, wsparci owocami cnót św. Zygmunta Szczęsnego, mieli miłosierne serce i w bliźnich dostrzegali Twoje oblicze. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

„Bo na ziemi być Polakiem, to żyć bosko i szlachetnie”.

św. Zygmunt Szczęsny Feliński

1. 1. Czytanie z Księgi Proroka Izajasza
      
      Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pana stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na Górę Pana do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie ze Syjony i słowo Pana z Jeruzalem». On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pana!
      
      
   2. Z pism św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego
      
      Polakiem jestem, Polakiem umrzeć pragnę, bo tego chce Boskie i ludzkie prawo… uważam nasz język, naszą historię, nasze obyczaje narodowe za drogocenną spuściznę po przodkach, którą następnym pokoleniom święcie przekazać powinniśmy, wzbogaciwszy skarbnicę narodową własną pracą”.
      „Ufam (…) iż Opatrzność Boska nie opuści tych, co Jej się opiece oddając, gotowi są na wszelkie ofiary, ilekroć te dla świętej sprawy są potrzebne.”
      „Ten tylko krajowi dobrze służy, kto prowadzi naród na drogi Boże, do tego, czego chce Bóg”.

P.    Święty Zygmuncie Szczęsny,
W.   Módl się za nami.

P. Módlmy się:

Boże, któryś w swej świętej Opatrzności prowadził św. Zygmunta Szczęsnego drogami ewangelicznej miłości, spraw, abyśmy za jego przykładem, wiernie służąc rodzinie ludzkiej, przyczyniali się do kształtowania nowego świata, opartego na zasadach chrześcijańskiego braterstwa. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.