Formacja stała stanowi wymóg wynikający z samej natury konsekracji zakonnej1. Proces formacyjny nigdy bowiem nie jest procesem zakończonym, wręcz przeciwnie, jest to ciągłe wzrastanie ku pełni człowieczeństwa w Chrystusie2. Zasadniczym celem formacji permanentnej jest ustawiczny i ogólny wzrost sióstr do pełnego przeżywania swojej konsekracji.
Obejmuje ona przynajmniej kilka aspektów:
- Aspekt teologiczno-ascetyczny
Chodzi tu o włączenie w swoje powołanie wszystkiego co się z nim łączy, troskę o życie duchowe, pogłębienie wiary i znaczenia profesji zakonnej3. Obejmuje również udział w życiu Kościoła, zgodnie z charyzmatem Zgromadzenia.
- psychologiczno-socjologiczny
Obecny rozwój społeczeństwa wymusza niejako zmianę w sposobach pracy duszpasterskiej i apostolskiej, dlatego też konieczne staje się poznawanie „antropologii specyficznej dla różnych kultur i wrażliwości typowej dla nowych pokoleń, ze szczególnym odniesieniem do nowych życiowych kontekstów”4.
- praktyczny
Dotyczy ogólnego rozwoju i obejmuje wszelkie formy doskonalenia zawodowego i praktycznego, których celem jest pomoc w wypełnianiu powierzonych zadań i funkcji.
Jak zauważa ks. W. Kiwior, patrząc na formację ustawiczną w ten sposób, zmienia się perspektywa formacji początkowej. Oba te etapy wzajemnie się przenikają i uzupełniają na wszystkich etapach formacji zakonnej5.
1 por. JAN PAWEŁ II, Vita consecrata, p. 69.
2 por. JAN CEBULSKI, Permanentna formacja zakonników.
3 por. WIESŁAW KIWIOR, Etapy formacji zakonnej, s. 121.
4 KONGREGACJA DO SPRAW INSTYTUTÓW ŻYCIA KONSEKROWANEGO I STOWARZYSZEŃ ŻYCIA APOSTOLSKIEGO, Młode wino, nowe bukłaki, s.38.
5 por. WIESŁAW KIWIOR, Etapy formacji zakonnej, s. 119 – 120.
